3,උත්තරීතර ආදරය..........

ආදරය..........
අපි හැමෝම අහන්න කැමති වචනයක්.අපි කොයි කවුරුත් ව්න්දින්න කැමති සුන්දර අත්දැකීමක්!හැම කෙනෙක්ම නොවැරදීම වින්දලා තියෙන අත්දැකීමක්!මොකද අපි හැමෝම මව් කුසේ ඉන්න කාලෙදිම අම්මගෙ ආදරේ ලබනවා.එතනින් තමයි අපේ ජීවිත වල අපි අදරේ ලබන්න,වින්දින්න පටන්ගන්නෙ.
හැබැයි මේ කතා කරන්න යන්නෙ ඒ ආදරේ ගෙන නම් නෙවෙයි.අපි වයසින් වැඩෙනකොට අපි විසින්ම හොයාගෙන යන විරුද්ධ පාර්ෂවයෙන් ලබන ආදරේ ගැන.සමහරු නම් මේ ආදරේ හන්දුන්වන්නෙ "යොවුන් ආදරේ" කියල.ඒත් මට ඒකට එකග වෙන්න බෑ.මොකද ආදරේට වයස් සීමා නෑ.

නැත්තෙ නෑ.තියෙනවා.මම අදහස් කරේ ඒවා බලපාන්නෙ නෑ කියල.වයස විතරක් නෙවෙයි.වත් පොහොසත්කම,උගත්ම්කම,සමාජ තත්වය,ජාති,ආගම,උස් මිටිකම්,කලු සුදු භේද...... මේ කිසිම දෙයක් ආදරේදි වැදගත් නෑ.(මම මේ කතා කරන්නෙ හැබෑ ආදරේ ගැන.හරිද??නැතුව තාවකාලිකව ඇති වෙන ආකර්ශනය ගැන නෙවෙයි.ඒ දෙක පටලවාගන්න එපා.ගොඩක් දෙනෙක් කරන වැරද්දක් ඒක.)ආදරේ කියන්නෙ හදවතින්ම ඇති වෙන්න ඕනෙ හැගීමක්.ඒක කාටවත් බලෙන් ඇති කරන්නබෑ.ඒ වගේම එහෙම දෙයක් ඇති වෙන්නෙත්,අපේ හිත ගත් කෙනා කාගෙ කවුද,කොයි තරම් සල්ලි තියෙනවද,කීයෙ පන්තියට වෙනකම් ඉගෙනගෙන තියනවද කියල බලල නෙවේ."ආදරේ අන්ධයි" කියල කියන්නෙ ඒ නිසා වෙන්නැති.

හදවත් දෙකක් ආදරෙන් බැන්දෙන එක අමාරු දෙයක් නෙවේ.ඒත් එහෙම බැදුණු හදවත් දෙකක් ජීවිත කාලයක් නොබිදී පවත්වගන්න එක නම් ඒ තරම් ලේසි දෙයක් නෙවේ.දෙන්නෙක් ආදරෙන් බැදෙන්න ගතවෙන කාලෙට වඩා බොහෝම අඩු කාලයක් තමයි ඒ දෙන්නා දෙපැත්තකට වෙන්න ගත වෙන්නෙ.

එහෙනම්,අමාඅරුම දේ කෙනෙක් එක්ක ආදරේන් බැන්දෙන එක නෙවෙයි,ඒ ආදරයෙ කිසිම පළුද්දක් වෙන්න නොදී ආරක්ෂා කරන එක.
ඒක පුන්චි පැළයක් වගේ.හිටෙව්වට විතරක් මදි.හොදට රැක බලාගන්නත් ඕනෙ.වතුර දාලා,පෝර දාලා,සත්තුන්ගෙන් ආරක්ෂා කරලා සාත්තු කරන්න ඕන.එතකොටයි ටිකෙන් ටික දළු දාල වැඩිල මහා විශාල ගහක් බවට පත් වෙන්නෙ.ටික කාලෙකින් මල්,ඵල හටගන්නෙ.සතුට බෙදන තැනක් බවට පත් වෙන්නෙ.කවුරුහරි කෙනෙක්,එහෙම නැතුව පැළයක් පැල කරල ඔහේ බලන් හිටියොත් ටික දවසකින් ඒ ඇස් ඉදිරිපිටම ඒ පැලේ වියළිලා මැරිලා යාවි.

ආදරය නිදහස ගෙන එනවා.නිදහස නැත්තන් ඒක ආදරය නෙවෙයි.එතන තියෙන්නෙ බලපුළුවන්කාර කම ප්‍රදර්ශනය කිරීමක්.එහෙමත් නැත්නම් අනිත් පාර්ශවය යටත් කර ගැනීමක්.ඒක සැබෑ ආදරයක් විදිහට මම නම් දකින්නෙ නෑ.ආදරය කරන කෙනෙක්ව ඔබ කොහොමද යටත් කර ගන්නෙ??නමුත් ආදරයේ නාමයෙන් සිදුවෙන්නෙත් ඒකමයි.බොහෝ දෙනා හැම උත්සාහයක්ම ගන්නවා අනිත් කෙනාව තමන්ගෙම කාබන් කොපියක් කරගන්න.තමන්ට ඕන කරන විදිහට තමන්ගේ අදරවන්තයා/තිය වෙනස් කරගන්න.නමුත් අන්ශු මාත්‍රයක් වත් තමන් වෙනස් වෙන්නෙ නෑ.වෙනස් වෙන්න හිතන්නෙත් නෑ.ඒක සැබෑ ආදරය නෙවේ.මේ ලොකෙ තමන් වගේම,ඒ කියන්නෙ තමන්ට 100%ක්ම සමාන කෙනෙක් නම් කොහොමවත් හොයාගන්න බෑ.අඩුම ගානෙ නිවුන් සහෝදරයො වුණත් පොඩ්ඩක් හරි එකිනෙකාගෙන් වෙනස් වෙනවා.ඒ නිසා තමන් වගේම කෙනෙක් තමන්ගෙ සහකරු,සහකාරිය කරගන්න හිතන එක මෝඩකමක්.නමුත් යම් තරමකට හරි ගැලපෙන කෙනෙක් හොයාගන්න බැරි වෙන්නෙ නෑ.එතකොට ඉතුරු ටිකත් තමන්ගෙ විදිහට හදාගන්න යන එපා.ඒක අනුමත කරන්න බෑ.ආදරේ කියන්නේ අනිත් කෙනාගෙ දේවල් උදුරගන්න එක නෙවෙයි.තමන්ගෙ දේවල් පරිත්‍යාග කරන එකට.දෙපාර්ශවයම කතා කරලා එකගතවෙකට ඇවිත් යම් තරමකට වෙනස් වෙන්න ඕන.ඒක එක්තරා විදියක කැපවීමක්.කැප කිරීම් නැති තැනක ආදරයක් වැඩි කල් පවත්වගන්න අමාරුයි.

ආදරය රෝස මලක් තරමටම මටසිලිටුයි.ඔබ එයට අව්වෙ,වැස්සෙ,එහෙමත් නැතිනම් සුලගෙ නටන්න ඉඩ හරින්න.මුළු අකාසෙම තටු ගසලා පියාඹන්න පුලුවන් කුරුල්ලෙක් තමයි ආදරේ කියන්නෙ.ඔබට පුලුවන් ඔන කැමති නම් ඒ කුරුල්ලව අල්ලලා රත්තරනින් හදපු කූඩුවක දමලා තියන්න.ඔබ හිතනවා ඌ දැන් ඉස්සරටත් වඩා සතුටින් ඉන්නව කියල හිතන්න.මොකද??ඌ දාල ඉන්නෙ රත්තරන් කූඩුවකනෙ!ඒත් ඒ ඔබ හිතන විදිහ විතරයි.ඒ ඉන්නෙ අහස පුරා අත්තටු සලලා සතුටින් පියාඹලා ගිය කුරුල්ලා නෙවෙයි.ඔබ ඌව මරලා.උගේ අත්තටු ඔබ කපලා දාලා.උගේ නිදහස ඔබ උදුරගෙන,ඔබ කියයි ඔබ එහෙම කලේ ආදරේට කියලා.වැඩක් නෑ ඒ ඔබේ ආදරේ.වැඩක් නෑ ඔබේ රත්තරන් කූඩුව.ඒක ලස්සනට හදපු හිර ගෙයක්.
අන්න ඒ වගේ දේවල් අපි ආදරයෙදි කරන්නෙ.අහස විශාල නිසා අපිට ලොකු භයක් දැනෙනවා.අපිට තියෙන භය තමයි කුරුල්ලා ආපහු එන එකක් නෑ කියන එක.ඒ නිසා අපි රත්තරන් කූඩු හදගන්නවා.ඔබගෙ පාලයනය යටතේ ඌව තියාගන්න නම් ඔබට සිද්ධ වෙනවා ඌව කූඩු කරන්න.එහෙම තමයි ආදරය විවාහය බවට පත් වෙන්නෙ.ආදරය කියන්නෙ නිදහසේ පියා සලන කුරුල්ලෙක්.විවාහය කියන්නෙ රත්තරන් කූඩුවක ඉන්න කුරුල්ලෙක්,ඔබ එක දෙයක් කරලා තියෙනව.ඌට බෑ ඔබෙන් මිදෙන්න.ඌ හැමවෙලාවෙම ඔබේ.අදත්,හෙටත්,අනිද්දත්,ඌ ඔබේ......

ආදරය හරියට සුලග වගේ.ඒ හින්ද ගොඩාක් ආදරවන්තයො බයෙන් ඉන්නෙ.ඔබට එය නිපදවන්න බෑ.එය පැමිණෙන්නෙත් පිටවෙන්නෙත් අපිට ඕන විදිහට,අපිට ඕන වෙලාවවට නෙවෙයි.අපි නොහිතපු වෙලාවක ආව වගේම අපි බලාපොරොත්තු නොවුණු වෙලාවක ආපසු යන්නත් පුළුවන්.ඒක ස්වභාවික සිද්ධියක්!සුලග කියන්නෙ අමුත්තෙක්!එයාට ඉන්න ඕන කියල දැනෙනකන් ඔබ එක්ක ඉදලා යම් මොහොතක ඔබව හැර යාවි.මේක නිසයි මිනිස්සු භය.අයිති කරගන්න දන්ගලන්නෙ.සුලග ඇතුලෙ තබාගන්න ඕන නිසා මිනිස්සු දොරවල් ජනෙල් වසගන්නවා.ඒත් ඔබ දොර ජනෙල් වැහුවම පෙර තිබුණු සිසිලස නැතිව යනවා.ඒ පෙර තිබුණු සුලගම නෙවේ.එයට නිදහස අවශ්‍යයි.
යමෙක් ආදරය කල යුතුයි.නමුත් හෙට ගැන සිතීම හොද නෑ.අද පැවැත්ම ලස්සන නම් හෙට ඒක වඩාත් ලස්සන වේවි.ඔබේ විශ්වසය වැඩි වෙන්න,වැඩි වෙන්න පැවැත්ම ඔබට ත්‍යාගශීලී වෙනවා.සතුට,සොම්නස ඔබ වෙත ලගා වෙනවා.හෙටක් ගැන හිතන මිනිස්සුන්ට අදක් නෑ.ජීවිතයේ බලපොරොත්තු,සිහින,වුවමනා තුල සමහරු හෙටක් ගැන හීන මවනවා.නමුත් "අද" නිසා තමයි හෙටක් උපදින්නෙ.අදින් තමයි ඔබේ මුලු අනාගතේම තීරණය වෙන්නෙ.

ඔබ සීමා විරහිතව මුලු හදින්ම ආදරය කරන්න.එතකොට ඔබ හිතන එකක් නෑ බැදීම් ඇති කරගන්න.අනිත් කෙනාව යටත් කරගන්න.ඔබ ආදරය කරනවා නම් ඔබ අනෙකාගේ නිදහස විනාශ කරන්න තරම් නපුරු වෙන එකක් නෑ.ආදරය ගැන තියෙන එකම නිර්ණායකය තමයි කොන්දේසි විරහිතවම නිදහස ලබා දෙනව කියන එක.
ඔබට අවුරුදු 100ක් වයස වුණත් ඔබ "ආදරය" කියලා තේරුම් අරන් හිටපු දේ ආදරය නොවෙන්න පුළුවන්.ඒක මම කලින් කිව්ව වගේ යම් පටළැවිල්ලක් වෙන්නත් පුළුවන්.ඒක ජීව විද්‍යත්මක ආකර්ශණයක් වෙන්නත් පුළුවන්.නමුත් ආදරය නෙවෙයි.නිදහස තමයි ආදරය ගැන තියෙන එකම නිර්ණායකය.ආදරය මිනිස්සුන්ව තරුණ කරවනවා.ආදරය "වයස" ගැන දන්නෙ නෑ."මරණය" ගැන දන්නෙත් නෑ.ඔබ දිගටම ආදරය කරනවා නම්,ආදරය මරණින් පසුවත් පවතිනවා.ආදරය තමයි හිතන විදිහට ජීවිතයේ වටිනාම අත්දැකීම.